Lieve mensen, op 1 oktober 1824 brak in een vliegende storm de grote mast af van een vissersschip uit Middelharnis. Alleen de schipper en een scheepsjongen overleefden de ramp, Elf bemanningsleden werden door de zee verzwolgen.
Al eerder schreef ik er over.
Lieve mensen, het is zomer. De tuinen staan vol bloemen en in de vijvers blazen de Canadese ganzen verzamelen. Ze hebben de afgelopen maanden vaak een gezin grootgebracht en nu wordt het tijd voor groepsvorming. Het zijn prachtige dieren en ze zwemmen in lange rijen achter elkaar. Ze tonen zich superieur aan de nijlganzen die zich eveneens in onze waterpartijen gevestigd hebben. Het zijn kortaangebonden, agressieve dieren maar tegen de majestueuze rust van hun Canadese verwanten kunnen zij niet op. Ja, het is gemoedelijk op straat. Misschien hebben we het gedaver gehoord van een trekker, op weg naar Stroe, wie weet maar daar blijft het bij. 
Dit weekend gaat de Nationale Veteranendag gelukkig eindelijk weer eens door. Een dag vol ontmoeting, ceremonies en een defilé. Gelukkig kan het weer. Het is van groot belang dat veteranen elkaar ontmoeten. Samen met elkaar herinneringen ophalen, verhalen delen. Zeker nu de regering eindelijk officieel heeft erkent dat de jongens en meisjes van Dutchbat-III onrecht is aan gedaan.
Als een paar wouten met jou beginnen te worstelen en een van hen scheldt je uit voor ¨kutneger¨, mag je hem dan op zijn bek slaan? Volgens de Rotterdamse rechtbank wel, lieve mensen tenminste dat is de eerste indruk die je krijgt van hun uitspraak over een knokparttij tussen twee Dortenaren met een Afrikaanse achtergrond en drie geüniformeerde vertegenwoordigers van het openbaar gezag. Het was een klassiek stukje ordehandhaving. De agenten waren niet van het rustige gesprek en de personen die ze op de korrel hadden, lieten zich niet zo maar afvoeren. Ze waren al kwaad genoeg dat ze werden staande gehouden. Het kwam tot geweld en één van de agenten riep¨Kutneger¨. Dat lokte een enorm agressieve reactie uit. 
In de Gemeentewet is geregeld wat een gemeenteraad mag en kan.
Lieve mensen, De RET, het openbaar vervoer bedrijf van Rotterdam en omstreken, heeft het publiek weer eens de stuipen op het lijf gejaagd. Als het zo doorgaat, moeten 30% van de bussen, 20% van de trams en 10% van de metro’s worden geschrapt. Anders kan het er niet langer uit. Als dat voor de RET geldt zal het met de overige busondernemingen in onze streek ook wel zo zijn. Dan hebben ze het nog niet eens gehad over de gestegen brandstofprijzen. 
Vroeger was de brandweer dat de kerkklokken luidden en mensen met emmertjes in een lange rij gingen staan. Water uit de sloot of de rivier en gooien maar. Door de tijd heen is er een professionele organisatie ontstaan, waarbij de meeste mensen vrijwilliger zijn. Een vreemde spagaat, waar we als gemeenschap erg blij mee mogen zijn. Mensen uit de eigen buurt die, als de pieper gaat, opspringen om naar de kazerne te vliegen.
Ha mensen, de beroemde Engelse historicus A.J.P. Taylor heeft eens gezegd dat je op moest passen met voorspellingen, vooral als het de toekomst betreft. Of woorden van gelijke strekking. Toch ga ik die waarschuwing vandaag in de wind slaan. Er is vorige week in Dordrecht iets voorgevallen wat je vaker gaat zien.
Voor wethouders die niet door mogen gaan is dit een ingewikkelde periode. Ze hebben zich jaren lang met hart en ziel ingezet voor de gemeenschap.
We zitten in crisis. Na de corona-crisis gingen we naadloos over in de Oekraïne-crisis. We vangen ons deel aan vluchtelingen netjes op. Sterker nog, meer dan netjes, want we zorgen goed voor ze. En met ‘we’ bedoel ik onze hele gemeenschap. Taalles, zwemles, fietsles, een gastvrije gemeenschap. Omdat er mensen in nood voor onze neus staan. Daarnaast zijn vluchtelingen die zich vervelen en het moeilijk hebben niet altijd de meest prettige buren.
Ondertussen zitten we in nog een andere crisis. (meer…)
In onze gemeente weten we er alles van. De fysieke bereikbaarheid is kwetsbaar. De brug gaat een stuk minder vaak open dan vroeger, maar zodra ze open gaat… dan komen alle trauma’s weer boven. De brug der zuchten. Natuurlijk hebben we haar ook nodig om ons zuchten en klagen op te focussen. Maar toch is het een fileveroorzaker. Het ritsen er net voor, en de rotondes aan de ene en andere kant. Na de corona-lockdowns zijn de files weer helemaal terug.
Lieve mensen, nog maar een paar maanden was Pieter Paans burgemeester van de fusiegemeente Krimpenerwaard of hij moest het veld al ruimen. De oorzaak is een me too affaire. Jan van der Zwaart, fractievoorzitter van D66 gaf hierover in het AD commentaar. Zeker omdat hij vanwege zijn partijlidmaatschap als deskundige op dit gebied mag gelden. Volgens van der Zwaart hadden medewerkers geklaagd. Hij was soms te lichamelijk, zouden ze gezegd hebben. En hij kwam te dicht bij hun privéleven. Volgens de collega´s van Omroep West was zijn gedrag transgressief. 
Lieve mensen, in Delft hebben ze een mooi initiatief omarmd: er moet een museum komen, gewijd aan Jacques van Marken. Het zijn niet de minsten die zich voor dit eerbetoon inzetten. In het comité van aanbeveling treffen we de namen aan van Wim Pijbes, die men in Rotterdam vooral kent van het Landverhuizersmuseum maar een verleden heeft als directeur van het Rijksmuseum, van oud minister Edith Schippers en van professor Tim van der Hagen. Hij is nu de grote baas van de TU Delft maar gaf ooit leiding aan het reactorcentrum, de kleine kerncentrale van de universiteit waarvan je de koepel uit de auto op de snelweg kunt zien. 
Lieve mensen, ik wil het vandaag hebben over wanbegrip voor de tijd waarin wij leven. En wel bij gezagsdragers. Dat is gezien de gevaren die ons bedreigen een ernstige zaak. Daarom begin ik erover. En daarom is mijn inleiding ook zo lang. We zijn sinds 1945 nog nooit zo dicht bij een wereldoorlog geweest. Alleen de dreiging van een wederzijdse vernietiging door atoomraketten houdt Rusland en de lidstaten van de Navo nog uit elkaar. Zonder dat wapen had een van beide partijen al lang het risico genomen door te tasten en de grenzen van de ander te overschrijden, net als aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog toen de ene oorlogsverklaring de andere uitlokte. Dat durft nu – hoop ik – niemand aan. Toch heerst er allerwege een gekte die me niet bevalt. Ik herinner mij een beeld uit een college van professor Presser van meer dan vijftig jaar leden. Het ging over een crisis van rond 1840. 
In onze gemeente weten we er alles van. De fysieke bereikbaarheid is kwetsbaar. De brug gaat een stuk minder vaak open dan vroeger, maar zodra ze open gaat… dan komen alle trauma’s weer boven. De brug der zuchten. Natuurlijk hebben we haar ook nodig om ons zuchten en klagen op te focussen. Maar toch is het een fileveroorzaker. Het ritsen er net voor, en de rotondes aan de ene en andere kant. Na de corona-lockdowns zijn de files weer helemaal terug. 
Lieve mensen, het is vandaag Bevrijdingsdag. Ik hoef U niet te vertellen dat deze nationale feestdag nooit echt uit de verf is gekomen. De grondslag daarvoor werd al een jaar of zeventig terug gelegd door onze zuinige minister president Willem Drees. Hij en zijn regering wilden geen vrij geven omdat de Nederlandse industrie niet nóg een dag productie kon missen. Daarom zou de vijfde mei slechts een maal per vijf jaar vrij mogen zijn.
Lieve mensen, we hebben eindelijk weer eens de verjaardag van onze koning ouderwets kunnen vieren. Op straat met overal handel en muziek. Wellicht heeft U zich met de kleuren van de dynastie getooid. Ik heb voor dat doel een paar jaar geleden al oranje sokken aangeschaft. Vroeger had je nog wel eens mensen die met de verkoop van oranje linten een centje probeerden te verdienen maar die zie je niet meer.
Deze week gaan we met raadsleden, wethouders en leden van de kindergemeenteraad op de fiets. Het is een heel belangrijk moment, dus het is goed dat we met een grote groep zijn.
Ik begin altijd met ¨lieve mensen¨. Dat geldt ongetwijfeld voor U allemaal. Laat dat duidelijk zijn. Toch bestaan er ook mensen die naar mijn idee helemaal niet lief zijn. Althans, ik krijg spontaan jeuk van ze aan lichaamsdelen die je op een fatsoenlijke radiozender zoals deze niet kunt noemen.
Lieve mensen, de oorlog in de Oekraïne komt een paar keer per week op een heel rare manier bij binnen. Ik zit in de tram en passeer dan het schitterwitte passagiersschip de Volendam, dat sinds een week of wat in de Rotterdamse Merwehaven ligt. ¨De Volendam¨, zegt de website van de Holland Amerika Lijn, ¨is elegant en ruim, met een interieur geïnspireerd door de tuin. Haar grote openbare ruimtes zijn versierd met bloemrijke stoffen en wandtapijten, evenals enorme vazen met verse bloemstukken. Verken de wonderen van de natuur in BBC Earth Experiences aan boord. 
Gezond eten is enorm belangrijk.
Lieve mensen, in Dordrecht moeten kamerbewoners op termijn een pand in het centrum verlaten omdat de rechter de huiseigenaar heeft verboden zijn bezit op deze wijze te blijven exploiteren. Tot vreugde van de buurt zal hij er nu twee dure appartementen in bouwen. In Molenlanden daarentegen gaf een rechter de huisjesmelker gelijk toen de gemeente hem wilde verbieden zes arbeiders uit Oost-Europa in dezelfde eensgezinswoning te huisvesten.
Na de verkiezingen volgen vaste momenten. De uitslagenavond is achter de rug, het definitief vaststellen van de uitslagen nu ook. Daarmee weten de raadsleden in ieder geval voorlopig dat ze raadslid zijn. Natuurlijk kan het zijn dat ze wethouder worden. Dan schuiven er wat mensen van onder door naar boven. Wie niet herkozen is, neemt afscheid. Soms na korte tijd, best vaak ook na een lange periode van dienst. 
Lieve mensen, op het gemeentekantoor zijn de onderhandelingen over het nieuwe college al een week gaande. De kans is groot dat U zich daar geen biet voor interesseert. Zo ongeveer de helft van de stemgerechtigden is bij de raadsverkiezingen niet op komen dagen. In een aantal gemeentes bij ons in de omgeving is dat cijfer nog een stuk ongunstiger met als koploper Rotterdam waar net geen veertig procent van de kiezers de gang naar het stembureau maakte. Ik deed dat wel en bewaar als herinnering daaraan een klein rood stempotloodje. Vanwege de coronamaatregelen kreeg elke kiezer een nieuw exemplaar. Het was de bedoeling dat je dit mee naar huis nam. 
Het hoogtepunt van democratie: zelf bepalen op wie je stemt. De meesten van ons hebben dat deze week gedaan. Heel bijzonder, zo gewoon. U en ik weten dat dit voor een grote groep wereldbewoners niet mogelijk is. Miljoenen mensen mogen niet stemmen en al helemaal niet op wie ze zelf willen.
Pas kwam ik het huis uit en ik zag dat de boom van de buurman vol witte bloesem stond. Dat was van de ene op de andere dag gebeurd. “Het is lente”, dacht ik. En meteen daarna: “Dat is goed voor de gasvoorraad”. In Oekraïne hebben ze ook veel aan de lente: dan wordt de bodem zompig en nat. Tanks en rollende artillerie lopen hopeloos vast. Dat heeft de Duitse Wehrmacht destijds ook gemerkt. De lente staat aan de kant van de goeien terwijl de kwaaien zien hoe hun laarzen vastgezogen raken in de modder. Ik ben ook wel eens in de modder een schoen kwijt geraakt toen ik dacht slim te zijn. Ze waren bezig een brug te restaureren bij mij in de buurt.