Het zal u wellicht ook gebeuren: om de zoveel minuten dwalen mijn gedachten af. Tijdens de oorlog in Afghanistan, tijdens de strijd tegen de duivels van ISIS had ik dat ook. Ik kan me slecht concentreren. Het is oorlog, vlakbij. Onze soldaten staan aan de rand ervan, zowel in de lucht als op de grond. In Litouwen, Polen, Roemenië.
Op onze stoep staan vrouwen en kinderen. Met grote angst, want velen van hen zullen hun vader of man verliezen voordat de maand voorbij is.
Het zijn postbodes, acteurs, topsporters, maar ook boeren, oude vrouwtjes en administratief medewerkers. Gewone mensen, zoals u en ik. Maar dan met een geweer in de hand. Afwachten wat het Kwaad vandaag weer gaat brengen.
Vrouwen die aan het bevallen zijn worden gebombardeerd.
Letterlijk.
Een kerncentrale, een waterkrachtdam, aangevallen. Het is verboden, want zelfs in oorlog zijn er regels. En Rusland overtreedt deze regels. Maar wat kunnen wij?
U en ik, wij kunnen er zijn voor die vrouwen, kinderen en ouden van dagen. Als ze naar Krimpen komen. En dat komen ze. Maar ook daar, verder weg. Ze hebben geld en gebed nodig. Liefde en spullen. Een veilig bed. Een frietkraam aan de grens. Een knuffel voor een kind.
Het doet wonderen.
Laten we dat doen.
