Als ik in het buitenland kom bezoek ik ook altijd één of meerdere kerken, een erfenis van de prachtige verhalen die meester Donkelaar op de Christelijke lagere school met den Bijbel aan de Katendrechtse Lagedijk in Rotterdam-Charlois vertelde. Ik geloof zonder het actief te belijden. Ik geloof in de Drie-Eenheid: Lot, Kan Geen Toeval Zijn en voor de zekerheid ook in de Heer. En zo kon het gebeuren dat mijn vrouw en ik op de tweede dag van ons verblijf in het nagenoeg uitgestorven, alleen door zeer oude reeds lang gepensioneerde Hollanders bewoonde stadje Monte Gordo liep in de druilerige regen, op zoek naar een herberg of stal om te schuilen. We stonden op een driesprong maar namen, zonder enige aarzeling, de meest slechtste weg waar twee mensen ons, tegemoet liepen. Ik zag dat de man een blindenstok voor zich uithield, de vrouw naast hem geleide hem behoedzaam om de diepe plassen heen. Toen ik hen passeerde keek ik de man naar de blinde ogen en ik sprak ‘Ton Merts, nee maar, Ton Merts wat doe jij zover van Hellevoetsluis?’ De man wachtte een fractie van een seconde en antwoordde; ‘Joop van der Hor… ben jij het echt?’ We hadden elkaar, op een enkele vluchtige ontmoeting tussendoor, al tientallen jaren niet meer gezien of gesproken. We kenden elkaar 50 jaar.
We waren echte trendsetters in de nu vaak en te fel gevoerde zwartepietendiscussie. In gebouw ’t Web in Hoogvliet speelden we samen voor Witte Piet en Zwarte Klaas. Maar Ton was gewoon zichzelf. Als Indo had en heeft hij en diep bruine, bijna zwarte huidskleur. Nog nooit had men zoiets gezien. De kinderen genoten, de ouders spraken er schande van en wij hadden de dag van ons leven. God heeft Ton niet gestraft op hem met blindheid te slaan, want dan was mij hetzelfde lot beschoren geweest. Door een virus het zicht in beide ogen kwijtgeraakt maar wat een bijzonder persoon is Ton gebleven. Een ras optimist, anderen altijd bijstaan met raad, daad, zijn eigen verdriet en handicap vergetend, geheel zonder vooroordelen en met een bijzondere open kijk op de wereld. We zijn alle dagen met Ton en zijn vrouw Mary opgetrokken en Ton heeft ons alles door zijn ogen laten ‘zien’. Ton deed mij aan een verhaal van meester Donkelaar herinneren over zijn ontmoeting met een blinde uit het Nieuwe testament; Johannes 9: ‘En Jezus zei: ‘Ik ben gekomen om te oordelen: mensen die blind zijn, zullen gaan zien, en van mensen die kunnen zien, zal blijken dat ze blind zijn.” AMEN !