Column Joop van der Hor – Is de NRC de nieuwe Pravda?
Ik heb met groeiende verbazing de digitale zondagochtend editie van de NRC zitten lezen. De Nieuwe Rotterdamse Courant, die verre van Rotterdams is en ook ver weg van Rotterdam is gevestigd, klopt zich op de borst waar het gaat over gelijkheid tussen man en vrouw. Zelf zegt de krant; ‘Eigenlijk is het merkwaardig dat dit niet al lang zo was. De redactie als geheel is al jaren ongeveer half vrouw half man. Er zijn geen functies te bedenken die wij nog ‘typisch’ mannelijk of vrouwelijk vinden. Ook de hoofdredactie bestaat al geruime tijd uit twee vrouwen en twee mannen. ’ Nou dat is mooi, waardering en inderdaad heel merkwaardig dat dit niet al lang zo was en niet alleen bij de NRC maar in alle denkbare baantjes want mannen en vrouwen zijn gelijk aan elkaar en horen ook hetzelfde te verdienen. Alleen lichamelijk en fysiek zijn ze verschillend van elkaar. Laatst hoorde ik dat vrouwen een ander hart hebben dan mannen, een ruimhartiger hart ook zo mag ik wensen en hopen.
Bij de NRC was het schrijven van commentaren tot nu toe overwegend een mannenaangelegenheid, ook was er een ‘rechtsongelijkheid in het aantal columnisten. Meer mannelijke columnisten dan vrouwelijke dus. Bij de NRC lijken commentaren op columns, maar worden ze niet ondertekend of voorzien van een portretfoto. Volgens de hoofdredactie met een goede reden: ‘de auteur verwoordt de uitkomst van de discussie tussen een aantal commentatoren en de hoofdredactie. Een collectief product van een liberale krant dus, ook al bijzonder. En heel iets anders dan een column waarin je altijd een persoonlijke stem hoort. De aanspreekbare ‘auteur’ van de commentaren is de hoofdredacteur.’ Zo klinkt mij borstkloppend eufemistisch in de oren.
Bij het lezen hiervan schoof mijn linker en rechter hersenhelft als een spagaat uiteen. Aan de ene kant kon ik mij er goed in vinden maar aan de andere kant bekroop mij een wat ondefinieerbaar gevoel. De krant levert commentaar, neemt een standpunt in, bepaald dus collectief wat ‘zij’ ervan vindt. Commentaren moeten dus van hogerhand komen of van hogerhand worden goedgekeurd. Echter de ‘commentatorengroep’ bestaat daarentegen wel uit 18 personen en dat is toch ook wel van een hoog democratisch gehalte. Maar wie geeft er uiteindelijk een klap op? Wie bepaalt wat er van al die letterlijk uitgesproken meningen uiteindelijk in geschreven tekst als ‘ons commentaar’ in de krant komt? Deze vernieuwende aanpak doet mij wat ouderwets Pravda-achtig aan. Het lijkt allemaal zo mooi en vooruitstrevend maar het voelt heel anders aan!
Het ergste van alles vind ik nog dat de Nieuwe Rotterdamse Courant in 020 is gehuisvest. Voelt aan als de Ajaxstraat hier in de Rotterdamse wijk 110-Morgen in Hillegersberg.
Nee, de leukste NRC welke ik ken is die welke gelegen is in de Witte de Withstraat. Het oude pand van deze ooit oer Rotterdamkrant is verbouwd tot een gezellig uitgaansgelegenheid. In dit Nieuwe Rotterdamse Café worden de laatste nieuwtjes uitgewisseld en het wereldnieuws besproken. Niet tussen journalisten onderling of aan de grote tafel van de hoofdredacteur, maar aan kleine knusse tafeltjes, aan de bar en ’s zomers op het gezellige terras.
