Column Joop van der Hor – Hola wat doen we met ebola?
Afgelopen week grote paniek in het Maasstadziekenhuis, bij de Veiligheidsregio Rijnmond en de uit burgemeester, hoofdofficier van justitie en plv politiechef van de eenheid Rotterdam-Rijnmond bestaande zogeheten Driehoek. Misschien is het u ontgaan omdat u op vakantie was in een ver weg land als Congo in Afrika, maar het leek er even op dat in het Rotterdamse Maasstadziekenhuis een draagster van de dodelijke virusziekte Ebola binnen was komen wandelen. Alle toeters gingen af en bellen rinkelden, en de politie en ambulancedienst kwamen met tientallen auto’s met zichtbare zwaailichten aanrijden. En toch dacht men het stil te kunnen houden om paniek te voorkomen. Wie op dat moment in het ziekenhuis verbleef; van personeel tot patiënt, kreeg niets méér te horen als dat er niets te melden was en men vooral niet in paniek moest raken terwijl de deuren van de spoedeisende hulp op slot werden gedraaid en een bewaker voor de deur werd geposteerd. Niemand mocht erin of eruit!
Directie van het ziekenhuis en de verantwoordelijke hulpdiensten ter plaatse zouden toch niet gedacht hebben dat de mensen hen geloofden terwijl er een heel wagenpark aan ambulances en politieauto’s voor de deur stonden en er afzettingslinten om een gebouw werd gespannen en deuren hermetisch gesloten bleven. Niemand van hen gehoord van het allernieuwste fenomeen op communicatiegebied, de mobiele telefoon met camera en wifi? Al snel deed het gerucht de ronde dat er mensen binnengebracht waren die tekenen van het gevreesde en dodelijke Ebola-virus vertoonden. Een paar uur later bleek het allemaal, en gelukkig maar, loos alarm te zijn en vertrokken de hulpverleners weer richting kazerne of hulppost. Opgeluchte gezichten en dat is begrijpelijk want het virus kan zich zeer snel verspreiden via een hoestje, niesbui of het geven van een hand.
Na al die jaren, met daarin zovele incidenten, moorden en terroristische dreigingen heeft men nog steeds niets geleerd terwijl het echt zo eenvoudig is. Vertel wat je weet en wat je mag en kunt zeggen en dat is altijd meer dan een beetje toneel , poppenkast en stommetje spelen in de hoop dat mensen dan rustig gaan slapen. Jaren geleden was ik zelf politiepersvoorlichter en ik gaf de media bij een ernstig delict altijd twee vingers, dan hield ik er 8 voor onszelf. Ik werd geacht mijn werk te doen, de rechercheurs werden geacht hun werk te doen en datzelfde gold voor de mensen van krant, radio en TV. ‘Is er iemand dodelijk overleden?’ vroeg RTV Rijnmond verslaggever Jack Kerklaan aan de naast mij staande chef van dienst. ‘Dat weet ik niet’ zei de geüniformeerde chef met een stalen gezicht terwijl achter ons een roerloos persoon onder een wit laken lag waaruit ter hoogte van de borst zich een grote rode vlek vormde. Naast het ontzielde lichaam lagen tal van kogelhulzen voorzien van een nummer en bewoners hadden tientallen schoten gehoord. Niets vertellen is dan geen optie maar knulligheid.
In het geval van de Ebola dreiging staat zwijgen gelijk aan liegen. Niet doen, wees eerlijk en kom met een plausibele verklaring waarbij je echt niet direct namen of feitelijkheden hoeft te noemen. 2 a 3 vingers voor de pers, 8 of 7 voor jezelf. Zo houd je je handen schoon, voorkom je nodeloos paniek en behoudt je als overheidsorgaan het vertrouwen van de samenleving.
