Column Han van der Horst – Respect en bewondering in Capelle aan den IJssel
De feestdagen komen eraan, lieve mensen. En als opmaat daartoe heeft in Capelle aan de Ijssel een daad van grootsheid, van naastenliefde en van verantwoordelijkheidsbesef plaats gevonden waaar we allemaal een voorbeeld aan kunnen nemen. Al zullen de meesten, waaronder ik, dat nooit doen. Het Algemeen Dagblad berichtte daarover. Laat ik het verhaal in het kort vertellen.
Stagiair financiele dienstverlening maakt op het bedrijf een goede indruk. Hij mag blijven als adminstratief medewerker. Probleem: hij lijdt aan een gokverslaving. Binnen een twee maanden verspeelt hij tweehonderdvijfenveertigduizend honderd euro. Tweehonderdvijfenveertigduizend honderd euro, niet van zichzelf uiteraard maar van de baas.
De dader was op dat moment 27 jaar. Ruimschoots volwassen, oud genoeg om zelf verantwoordelijkheid te dragen voor zijn successen en zijn fouten. Verleden week bezegelden mijn zoon en zijn vriendin hun liefde met het huwelijk.. Ze gaven een onvergetelijke bruiloft en ze zitten in dezelfde leeftijdscategorie. Maar die oelewapper vergokte bijna een kwart miljoen euro en bracht daarmee zijn baas in moeilijkheden.
Wat gebeurde er? Moet hij nu brommen? Laat hij om zo te zeggen alleen maar rokende puinhopen achter?
Nee! Zijn ouders grepen in. Ze verkochten hun huis. Dankzij de overwaarde konden zij de gedupeerde baas van hun zoon ineens honderdduizend euro geven bij wijze van schadevergoeding.. Als de fiscus dat nu maar niet gaat verkloten met schenkingsbelasting of zo, maar dat terzijde. Daar gaat het niet om. O ja, en vader gaf ook een deel van zijn pensioen op.
Kennelijk heeft de getroffen baas van onze casinominnende Lebemann ook met zijn hand over het hart gestreken. Uit het artikel in het AD krijg ik de indruk dat hij de rest van het verlies afschrijft. De dader zelf heeft inmiddels elders werk en wil zijn ouders in stukjes terugbetalen. We zullen zien hoeveel daarvan terecht komt want honderdduizend euro is een boel geld en die jongen verdient vast geen wereldsalaris.
Dames en heren, je kunt zeggen wat je wilt. Dit is groots. Dit is van een ouderwetse grootsheid. Een vader voelt zich verantwoordelijk voor de schade die zijn onverantwoordelijke zoon heeft aangericht. Hij is bereid de armoe in te gaan om de familienaam te zuiveren. Hij doet dat ook uit liefde voor dat kind. Als ik geestelijke was zou ik nu over de Verloren Zoon beginnen. Dit alles is bijzonder indrukwekkend. Dat geldt ook voor de coulante houding van de baas.
Ik zal eerlijk zijn: ik zou tot zoiets niet in staat zijn. Ik had mijn handen ervan afgetrokken. Ik had gezegd: in het casino een grote jongen, voor de rechter ook een grote jongen. Ik was hem in de cel gaan opzoeken met bemoedigende verhalen. Maar mij verantwoordelijk maken voor de financiele schade, die HIJ had aangericht. No way.
En toch is dat wat een heer met eer in zijn donder doet. Dat is de houding van een heer – en zijn dame uiteraard – die immateriele waarden hoger steltlen dan het geld en de afbetaalde koopwoning. Wij moeten voor die ouders het grootste respect en de diepste bewondering hebben. Zij zijn in deze egoistische tijden een lichtbaken, in tegenstelling tot het valse schijnsel van de kerstetalages. Zij hebben laten zien dat ze de kern begrijpen van wat kerstmis voorstelt. En wat de kern is van het mens zijn, tenminste als je in de mens meer wenst te zien dan een aangeklede aap. Groots, geweldig en iets om tijdens de feestdagen over na te denken.