Column Han van der Horst – Laten we maar gaan slapen
Lieve mensen, laten we elkaar geen mietje noemen. U luistert nu niet naar een doelgroepenzender die zich richt tot een bepaald segment van de bevolking. Wij richten ons met De Late Avond – die binnenkort weer een mijlpaal bereikt en een soort van jubileert – wij richten ons niet specifiek op de jeugd of op gezinnen uit de middenklasse met jonge kinderen en het verlangen om op een dorp te wonen zodat zij bereid zijn voor een of andere bouwval de hoofdprijs te betalen. En evenmin richten wij ons op nieuwkomers in dit land of lager opgeleide autochtonen of vrouwen in de overgang, nee wij richten ons op iedereen die via de radio of het internet ons kan ontvangen. Wij zijn er voor U allemaal en ik dus ook.
Niettemin wil ik mij vanavond op een specifieke categorie onder onze luisteraars richten en hén vragen of ze met mij – ook een oude baas, het valt niet langer te ontkennen – of ze met mij van één gevoelen zijn dat elke levenslust tegenwoordig uit je wordt gezogen. Dat het de bedoeling lijkt ons senioren, beste mensen, zoveel mogelijk te ontmoedigen.
Als je naar de Ster kijkt, dan krijg je toch de indruk dat de publieke omroep wel is omgebouwd tot doelgroepenzender, dat de marketingmensen van de grote bedrijven de kijkers beschouwen als een stelletje kwakkelaars en opgewarmde lijken die nog net in staat zijn om de afstandsbediening te beroeren. Het is vreselijk wat wij ons moeten laten aanleunen, dames en heren. Laat ik eens een kleine opsomming geven.
Ik word dagelijks door verschillende bedrijven aangemaand om mijn ogen te laten controleren. Dit kost niks, haast men zich daaraan toe te voegen het kan zijn dat ik daarmee vijftig procent van mijn gezichtsvermogen redt. Blijf ik echter thuis, dan is er straks geen redden meer aan. De dagen van Petje Pitamientje zijn voorgoed voorbij, dat is duidelijk. Die Petje is trouwens inmiddels ook een forse vijftiger en hij wordt net als ik opgeroepen om aan de nationale hoortestdagen mee te doen. We denken wel dat we naar een prachtig concert zitten te luisteren maar we horen niks. We klappen onze handen stuk na het optreden van onze kleindochter met haar viool op het jonge talenten concours maar we hebben er voor spek en bonen bij gezeten in tegenstelling tot de kwieke oudere van de tv-pot die een heel klein gehoorapparaatje draagt. Niet alleen blind maar ook doof. Bovendien worden wij er door weer andere bedrijven van verdacht dat wij in onze broek pissen als we maar een klein beetje moeten lachen. Nee, die ouwe sukkels houden het niet langer droog, schijnt men op reclamebureaus te denken. Ook raadt men ons van die rijdende toiletpotten aan maar dan met vijf wielen zodat ik weer zelfstandig naar de kerk kan en daarvoor mijn kinderen niet nodig heb. En ook zijn er tal van smeerselen die er voor zorgen dat ik geen spierpijn krijg als de kleinkinderen eindelijk zijn opgeduveld.
Het valt me nog mee dat mijn geheugen niet doelwit is van commerciële partijen maar wacht even – daarvoor hebben we de Max Geheugentrainer, een zwarte schaduw in de ochtend van elke werkdag.
Soms sta ik na Pauw even voor de spiegel nadat ik mij heb uitgekleed en dan denk ik: ben ik werkelijk zo´n wrak geworden. Heeft de tand des tijds zo effectief aan mij geschraapt. Zouden ze het al aan mij kunnen zien dat ik op weg ben doof, blind en incontinent te worden. En dan heb je ook nog die witwasser van de ABN-AMR)bank die het heeft over toekomstbankieren en op een groot jacht trouwt met de dame die zijn leven al vijftien jaar deelt. Toekomstbankieren. Yes, dat gaan we doen nu we op de drempel staan van de waarschuwing: ¨Pas op, sparen kost geld¨.
Soms denk ik dat ik echt doof word en dat ik inderdaad de kleine lettertjes niet meer kan lezen. Geld toe als je leent, betalen als je het laat liggen, althans niet onder je hoofdkussen. Zouden die Sterspots dan toch….mensen laten we in hemelsnaam maar gaan slapen.