Column Han van der Horst – Het carillon van Schoonhoven
Lieve mensen, U hebt vast het bericht gehoord over het carillon op het stadhuis van Schoonhoven. Dat speelde de laatste tweehonderdvijftig jaar elk kwartier of zo een leuk riedeltje. Het carillon is nu stil gezet omdat een naar persoon over het lawaai klaagde. De gemeente Krimpenerwaard, onder het bewind waarvan Schoonhoven – vroeger zelfstandig – zucht, stelde vast dat die akelige inwoner gelijk had. Het carillon overschreed de normen zoals vastgesteld in de Algemene Politie Verordening.
De Schoonhovenaren met hart voor hun stad zijn verontwaardigd. Een petitie voor terugkeer van het carillon is al drieduizend maal getekend. Op een kleine veertienduizend inwoners is dat een groot succes.De zaak wordt nu in de Gemeenteraad behandeld.
De beste actie wordt gevoerd door een mevrouw die een opname had gemaakt van het Carillon. Die laat zij nu met een luidspreker op straat klinken. Zo heeft Schoonhoven zijn carillon terug, zij het ingeblikt.
Ik ben heel erg benieuwd hoe dit gaat aflopen. Als je kijkt naar de letter van de wet, heeft de klager gelijk. Vind je de geest belangrijk, dan is hij – of zij, dat weten we niet, – iemand die het plezier van de stadgenoten bederft en een mooie oude traditie kapot maakt.
Maar er zit méér achter. Vroeger stond Nederland bekend als een tolerant land dat heel wat gedragingen die eigenlijk niet mochten, toch gedoogde. Het meest spectaculaire voorbeeld daarvan zijn de koffieshops, waar je geestverruimende waar kunt krijgen.
Daar is door wat ik maar de Fortuynrevolutie noem, een eind aan gemaakt. Plotseling begonnen politici, die zich van Fortuyns electorale erfenis wilden meester maken, over normen en waarden. Over dat alles maar mocht tegenwoordig. Rita Verdonk, die bijna het leiderschap van de VVD veroverde, maakte van handhaven een modewoord. Sindsdien is het hiha handhaving. Er lopen geünfiormeerde mensen van de gemeente rond met op hun rug in grote letters het woord ¨handhaving¨. Zij mogen de burgers om pekelzonden bekeuren en zijn eigenlijk een soort onderbetaalde gemeentepolitie. Overal word je met zware boetes bedreigd als je de hond laat poepen of het vuilnis verkeerd aanbiedt. Regels zijn regels.
En zo zijn nu in Schoonhoven opnieuws regels regels. Tot 2015 vormde deze stad nog een zelfstandige gemeente. Nu maakt zij met een groot aantal dorpen deel uit van Krimpenerwaard. Voor die tijd waren er korte lijnen tussen de burgerij en de ambtenaren op de verschillende gemeentehuizen. Nu moet een enkele bureaucratie één gemeente besturen met tegen de zestigduizend inwoners. Dat is nog tot daaraan toe maar Krimpenerwaard bestaat behalve Schoonhoven uit een aantal kernen met een heel eigen karakter zoals Lekkerkerk of Bergambacht. Het gemeentebestuur wil niet de indruk wekken een of enkele daarvan te bevoordelen. De dorpen zien er scherp op toe dat ze niet in de schaduw van de stad Schoonhoven komen te staan. Er is maar één manier om dat te doen: dezelfde regels stellen voor iedereen en die regels handhaven.
Daar wordt het stadhuiscarillon van Schoonhoven dan het slachtoffer van. De wethouder ziet zich gedwóngen tot handhaving. Hij durft het gewoon niet aan zo´n klacht te negeren of eindeloos in behandeling te nemen tot de klager alles vergeten is. Nee, hij gaat tegen zijn zin hihahandhaven.
Ik weet wel een oplossing. Maak in de APV onderscheid tussen versterkt en niet versterkt geluid. Dat leidt tot bevrijding van het carillon. Maar ken je dan met je band de hele avond lawaai maken? Als het een akoestische band is wel. En voor de rest niks. Volmaaktheid bestaat niet. Luisteren wij nu naar het carillon van Schoonhoven. Beiaardier is Boudewijn Zwart https://www.youtube.com/watch?v=7J1VIMbYXYo