Lieve mensen, vanavond wil ik het hebben over klein leed dat toch groot is. Het is klein als je het afzet tegen de omvang van de grote havenstad Rotterdam maar het is groot als je de betekenis meet naar wat het betekent voor één persoon. Die persoon heet Lenie Boekhout en zij is 92 jaar. De gemeente wil haar het huis uitzetten om dat voor een enorme som te verkopen.
Hier grijnst het onrecht je aan. Hier begint het gemoed des burgers van woede te koken. ¨Dit is het land van Rutte¨, begin je te roepen. Maar wacht, laten we de zaken eerst eens op een rijtje zetten.
Mevrouw Boekhout bewoont een boerderijtje aan de deftige ´s-Gravenweg in Rotterdam. Eigenlijk wilde de gemeente Rotterdam het slopen net als het grootste deel van de historische bebouwing langs deze prachtige – en eindeloze – weg. Al die herenhuizen en hoeves stonden immers maar in de weg toen de stad naar het Oosten wilde uitbreiden. Gelukkig werd deze daad van barbarij voorkomen en nu is de
´s-Gravenweg een lint van landelijkheid tussen de enorme flatblokken en woonwijken die aan beide zijden zijn opgetrokken. De gemeente ging er wel toe over de oude panden op te kopen. De bewoners mochten er dan gratis blijven. Als zij vertrokken of overleden, zou men wel verder zien. Geen gekke deal, vond de familie Boekhout, die leefde van groente- en kerstbomenhandel in Kralingen. Volgens het AD betaalde de gemeente 70.000 gulden voor het bedoeninkje. Inmiddels moet het ondanks de dalende huizenprijzen toch wel een miljoen euro waard zijn. Of meer. Zeker op zo´n toplokatie!
Het punt is: mevrouw Boekhout behoort tot de zeer sterken. Zij is immers 92 en onderhoudt nog steeds zelf haar boerderij en de enorme lap grond er om heen. Ze heeft er decennia gratis gewoond. Ook dat.
En nu verloopt die pachtovereenkomst want oneindig hebben de ambtenaren die destijds niet gemaakt. En nou moet mevrouw Boekhout eruit want de gemeente wil haar boerderij op de markt brengen. Vers twee is waar zij dan heen moet. Op die vraag krijg je in deze tijd van woningnood en kapseizende ouderenzorg niet gauw een bevredigend antwoord.
Is dit redelijk? Grond en bebouwing zijn eigendom van de gemeente. Mevrouw Boekhout heeft er decennia lang gratis en voor niks gewoond. Ze kreeg er destijds de marktprijs voor. Mogen zij en haar familie eigenlijk wel klagen? Zijn de ondertekenaars van een petitie aan de gemeente om clementie te betonen, zijn die niet gewoon sentimenteel?
Ik denk niet dat je deze zaak zo moet benaderen. Je moet dit bekijken vanuit het algemeen belang. Door de vaak zielloze nieuwbouwwijken van Rotterdam Oost en Capelle lopen nog een aantal oude landwegen met de nodige boerderijen, landarbeiderswoninkjes en buitenplaatsen. Ze leveren een belangrijke bijdrage aan de kwaliteit van het gebied. Het zijn een soort langgerekte groene longen, heerlijke fietsroutes, vol verrassende doorkijkjes. Met andere woorden: dit is leefbaarheid in optima forma. De boerderij van mevrouw Boekhout maakt daar deel van uit. Ze past heel harmonisch in het straatbeeld. Er is geen enkele reden om het complexje nu in de verkoop te doen. Integendeel, mevrouw Boekhout is een zorgvuldig bewoonster. Ondanks haar leeftijd is het onderhoud bij bij haar in goede handen. Ze houdt van haar boerderij. Zo bezien is er dus geen enkel probleem. De boerderij beantwoordt dankzij háár aan haar tegenwoordige doel. Een probleem ontstaat pas als ze overlijdt of moet verhuizen naar een verpleegtehuis. Dan moet de gemeente zich gaan afvragen hoe dit monument het beste in stand kan worden gehouden. Nu niet. Er is geen enkele urgentie. Met andere woorden: kiezen voor de ´s-Gravenweg is kiezen voor mevrouw Boekhout zo lang zij nog zelfstandig wonen kan. Ook al is die pachtovereenkomst verlopen. Dat is in het algemeen belang. Daar wordt iedereen beter van. Waarom zou je een oplossing forceren voor een probleem dat zich nog niet heeft voorgedaan? Die vraag stel ik met klem aan de gemeente Rotterdam. En dan nu een mooie fado: mijn huis. Cristina Branco https://www.youtube.com/watch?v=yejaUUBqtr0