Column Joop van der Hor – Doodsberichten
Beluister hier de column 
Als ik ’s morgens mijn krantje uit de brievenbus haal en onder het genot van het eerste kopje wakkerwordenkoffie op de bank neerplof om tot lezen over te gaan, bekijk ik als eerste vluchtig de koppen en foto’s om vervolgens de strips te lezen en daarna even de pagina te bekijken met de overlijdensadvertenties. Het is mij nog nooit gebeurd dat ik verrast werd door de naam van iemand die ik persoonlijk ken of in het geval van een dergelijk bericht, heb gekend. Ik beschik over een vele decennialang zorgvuldig opgebouwd netwerk en dus word ik zelden of niet verrast door onaangenaam nieuws. Maar ik ben een nieuwsgierig mens en dus kijk ik voor de absolute zekerheid altijd toch even naar de doodsberichten.
Ooit zal er in de krant een advertentie komen te staan met daarin met vette letters mijn naam en daaronder de namen van mijn vrouw, mijn zoons en hun vrouwen en mijn kleinkinderen. Dat is mijn diepste wens! Niet het doodgaan natuurlijk maar wel dat ik als eerste ga en niet één van mijn meest dierbare allerliefste personen. Maar er wordt door Magere Hein geen volgorde aangehouden. Hij pakt wie hij pakken kan en zaait met zijn zeis dood en verderf. Hij wordt daarbij geholpen door zijn in korte tijd onmisbare en door hem zeer gewaardeerde nieuwe medewerkster Corona. Samen hebben ze wereldwijd al heel veel meer dan een miljoen mensen over de kling gejaagd.
U vraagt zich ondertussen wellicht af waar deze column naartoe gaat. Ik eerlijk gezegd ook. Ik had u een totaal ander verhaal willen vertellen, onderwerpen genoeg in deze rare en bizarre tijd waarin wij leven. Ik had de naderende Sinterklaasintocht als onderwerp willen aansnijden en de onbegrijpelijke houding van de verschillende burgemeesters die nu al hebben aangekondigd dat de intocht van de Goed Heiligman in hun gemeente geen doorgang kan vinden, zo hebben de burgervaders van Nissewaard, Brielle en Hellevoetsluis en ook in andere gemeenten nu al besloten. Teveel mensen tegelijk bijeen laten komen is immers in deze coronatijd niet verantwoordelijk, zo geven zij als reden aan. Wat ik mij dan afvraag is of kerkdiensten van 600 zingende en hardop biddende gelovigen in Staphorst, en dat 3x achtereen, wél verantwoordelijk is.
En als dat in Staphorst gebeurd, dan zal dat in veel andere gemeenten niet anders zijn. Maar daar wordt niet tegenop getreden, kan ook niet en mag ook niet want dat is een aantasting van de in de Grondwet verankerde vrijheid van geloofsuiting. Hoe zit het dan met de rechten van het kind? Vraag ik mij af. En gaat de lokale middenstand deze nieuwe klap te boven komen ze nu mogelijk met duizenden zakken pepernoten, chocoladeletters blijven zitten en onverkocht speelgoed. Ik denk dat het de meeste gemeenten zelfs ook wel goed uitkomt om een dergelijk verbod af te kondigen. Scheelt heel veel politie-inzet bij het scheiden van voor- en tegenstanders van Zwarte Piet waarmee Zwarte Piet dit jaar ook gelijk ten grave kan worden gedragen.
Maar eerlijk gezegd wil ik het in deze column helemaal niet over wel of geen Sinterklaasintocht hebben of kick out Zwarte Piet. Waar ik het in mijn onderbewustzijn wél over wil hebben maar toch eigenlijk ook niet, moet ik toch aan u kwijt….. Vandaag heb ik een doodsbericht ontvangen van iemand die nog niet is overleden. Dus niet in de vorm van een overlijdensadvertentie maar gewoon face to face. Ja, gewoon, maar het klonk helemaal niet gewoon. Het klonk als de welbekende donderslag bij heldere hemel. Het heeft mij getroffen als een mokerslag. Het bericht heeft mij totaal verrast. Meer wil ik er niet over kwijt als alleen dat ik er kapot van ben.