Column Han van der Horst – De storm
De storm van afgelopen weekend was heel fotogeniek, dat kun je wel stellen, beste mensen. Het was een woedende dame die een spoor van omgewaaide bomen, beschadigde daken en weggewaaide schuttingen achterliet. Het was ook de eerste met een naam: Chiara, haar door de Britten gegeven. Het schijnt dat je kjera moest zeggen, want dat deden ze op het Journaal, maar ik dacht eigenlijk dat het Kjara was en dat die Engelsen een Italiaanse meisjesnaam hadden gekozen. Dit bleek niet het geval.
Hoe vertoonde Ciara zich aan ons? Uit vrees voor alle waarschuwingen, die de afgelopen dagen klonken, hadden we ons er al op voorbereid om de nacht bij onze gastheren te moeten doorbrengen maar dit bleek geensdeels noodzakelijk. Het waaide behoorlijk, dat wel maar van storm was geen sprake. Het leek wel of Kjera geen aandacht voor ons had. We moesten het doen met een rotgeintje aan het eind van onze terugtocht naar huis. Er kwam een wolkbreuk naar beneden die ons recht in de rug trof. We waren voor het weer gekleed en niet zo´n klein beetje ook. Toch drong het water door onze jassen heen. Ik kwam niet alleen met drijfnatte broekspijpen thuis. Datzelfde gold voor het zitvlak. We waren totaal doorweekt. Maar stórm? Dat viel wel mee. Het was gewoon wat mijn vader altijd konijnenweer placht te noemen. Er was geen sprake van dat Ciara in onze omgeving heftig huishield of zo.
Soms vraag ik mij wel eens af of onze autoriteiten niet overvoorzichtig zijn geworden. Wat in mijn jeugd als een stevige storm gold, waar de nieuwsdienst van het ANP dan ook op waarschuwende maar rustige toon aandacht aan besteedde, wordt tegenwoordig gepresenteerd als een ramp in statu nascendi. Het publiek krijgt het advies om toch vooral binnen te blijven want overal loert het gevaar in de vorm van rondvliegende takken, omvallende bomen en opwaaiende vuilniszakken. Je ziet tegenwoordig ook steeds meer fietsers met een helm op door de stad peddelen. Ik gebruik dat woord peddelen bewust omdat ik er eentje van de oude stempel ben. Dat je op een brommer met een toch vrij krachtige motor een hoofdbeschermer draagt alla, dat je het zekere voor het onzekere neemt wanneer je ervan houdt er met de elektrische fiets flink de sokken in te zetten (ook al zo´n ouderwetse uitdrukking), daar kan ik me iets bij voorstellen, maar een gewone fiets. En dan een helm op je hersens zetten!
Het heeft volgens mij te maken met de toenemende vrees in Nederland op alle terreinen. We beginnen een bangelijke natie te worden. We leren steeds meer áf de kansen te zien maar we herkennen feilloos alles wat tot een bedreiging zou kunnen uitgroeien. En dan willen wij dat de overheid ons daartegen afschermt. Dan eisen wij optreden, aanpakken, lik op stuk geven en vooral preventie. Maar zo´n storm is vluchtig. Kjera ontsnapt aan onze greep. Spreuken 30 vers 4: Wie is naar de hemel geklommen en weer afgedaald? Wie heeft de wind met zijn handen gevangen? Wie heeft het water in zijn handen gebonden? Wie heeft de grenzen van de aarde bepaald? Noem mij zijn naam en de naam van zijn zoon, als je die kent.
Let op: dit komt uit het oude testament. Deze wijsheid is veel meer dan tweeduizend jaar geleden opgeschreven ver voor de geboorte van de mensenzoon. Je mag denken aan God de Vader en Jezus als je dit leest, maar dat bedoelde de man die dit noteerde, gegarandeerd niet. Wie heeft de wind met zijn handen gevangen? We vinden dat onze samenleving dat zou moeten kunnen. We denken dat we alles moeten controleren en waar dat niet lukt, worden we bang.
Dat is nergens voor nodig. Luister liever naar Stormy Weather. Dat klinkt hopeloos maar uiteindelijk is er toch het perspectief dat je kunt wandelen in een koesterende zon.