Column Han van der Horst – Vertrouwen in de overheid
Lieve mensen, ik ben zeker niet de eerste die zich de laatste dagen heeft beklaagd over het afkalven van het vertrouwen in de politiek. De Tweede Kamer heeft het er wel naar gemaakt nu zij met grote meerderheid voor wetten heeft gestemd die de barmhartige Samaritaan strafbaar zouden maken als hij zich niet eerst ervan had vergewist of die gewonde man wel geldige verblijfspapieren had. Er wordt eerst een oordeel gevraagd aan de Raad van State en wie weet komt het nog eens terug in de Kamer, maar het staat nu wel in de wet. Dat is een schande voor Nederland.
Maar het is niet alleen Den Haag dat zich in de ogen van het publiek onmogelijk maakt. Gemeentebesturen doen het net zo goed. Daarvan waren in onze provincie dezer dagen twee voorbeelden te zien.
Ik sprak al eens over de bewoners van de Weeskinderendijk in Dordrecht die al twee jaar proberen hun iconische huisjes uit de jaren twintig of dertig voor sloop te behoeden. Dat is zogenaamd nodig om een nieuwbouwwijk uit de grond te stampen. De bewoners kwamen met alternatieven maar die werden van gemeentewege niet of nauwelijks bekeken. Verleden week heeft de gemeenteraad het plan ongewijzigd goedgekeurd. De bewoners van de Weeskinderenkijk hebben wel de belofte bekeken dat de gemeente ze gaat helpen bij het vinden van gelijkaardige huisvesting tegen gelijkblijvende kosten maar dat is vast een inspanningsverplichting en geen garantie. Bovendien kun je aardig procederen over wat een aannemelijk aanbod is. Ze hebben op het Dortse stadhuis wel een heel klein beetje last van een kwaad geweten want wie heeft meegewerkt aan de alternatieve plannen krijgt een financiële genoegdoening omdat men zich niet had verwaardigd ernaar te kijken. Die brutale burgers toch met alternatieve plannen. Vast amateurs. Het is een trieste uitkomst die de diepe kloof tussen de stad van de ambtenaren en de bolleboffen laat zien en het échte Dordrecht.
In Delft speelt een affaire op een heel ander vlak maar met een vergelijkbaar effect. Als je op het minimum leeft, dan zijn gezondheidsproblemen een ramp. Dan word je door de schuldenindustrie definitief het financiële moeras in gesleurd. Om die nood een beetje te lenigen kunnen mensen met een inkomen tot 130% van de bijstandsnorm via de gemeente een speciale ziektekostenverzekering met korting afsluiten. Dat is in 90% van de gemeentes het geval. Je komt in Delft terecht bij het Schiedamse bedrijf DSW maar elke volwassene krijgt vijftien euro korting op de maandpremie. Er zijn ook extra vergoedingen zoals voor de tandarts of voor je bril. Maar dat houdt niet over. Ik heb een topverzekering bij DSW en ik kreeg voor mijn nieuwe bril een vergoeding van 70 euro. Het is moeilijk vast te stellen hoeveel voordeel je als minimumlijder van zo´n gemeenteverzekering hebt maar het zal ruim beneden de driehonderd euro per jaar blijven.
Toch gebruikt de Delftse wethouder voor armoede Joëlle Gooyer d- Christen Unie – dit als argument om vergoeding van tandartskosten vanuit de bijzondere bijstand te weigeren. Ze stelde vast dat dan ook fysiotherapie vergoed moest worden en dan zou het bij elkaar de gemeente Delft honderdduizend euro per jaar kosten. Sodeju, honderdduizend euro. Dit op een begroting van ongeveer een half miljard. U moet nu weten dat er – het is wel landelijk – uit het onderwijs signalen komen dat er kinderen in de klas zitten die niet mee kunnen komen omdat hun ouders voor hen geen bril kunnen betalen. En dat geen geld voor de tandarts een leven van pijn en last betekent, dat vast niet helpt bij het vinden van een baan en het realiseren van zelfredzaamheid. Maar Joëlle heeft voor de armen van Delft ongetwijfeld wel de tranen maar niet de centen over. Ook dit zal het wantrouwen in de politiek alleen maar vergroten. Maar we laten ons niet kisten. We gaan beginnen. Fela Kuti https://www.youtube.com/watch?v=8nukForibxU&list=RD8nukForibxU&start_radio=1