Column Han van der Horst – Het vertrek van Peter van Haagen
Lieve mensen, soms stuit je op een persoon, die is een voorbeeld voor ons allen. Hij maakt waar waar wij alleen maar van dromen. Als zodanig is hij een voorganger in de meest letterlijke zin des woords. Of met een slecht Nederlands woord dat ik hier ter plekke verzin een voordoener.
Wie in het onderwijs gezeten heeft weet: goed voorbeeld, doet slecht volgen. Dat geldt niet alleen voor de klas al komt het daar wel heel pregnant tot uiting. Dat gaat op voor de hele samenleving. Mensen zijn hardleers. Dus als ik U nu iemand ten voorbeeld stel, dan weet ik dat het weinig uit zal halen. Toch doe ik het. Al was het maar om dromen bij U gaande te maken, niet de nachtmerries die zo passen bij deze gewelddadige tijd, maar de mooie.
Ik wil het hebben over Peter van Haagen. Ooit was hij het boegbeeld van de VVD in Pijnacker Nootdorp. Nu voert hij zijn eigen partij aan met de saaie en gebruikelijke naam Gemeentebelangen. Het programma maakt een nuchtere en lokale indruk. Zo is Van Haagen erg tegen zonneweides maar juist voor zonnepanelen op daken. Hij wil
de verenigingen steunen en het lokale bedrijfsleven de ruimte geven. Het maakt allemaal een heel pragmatische indruk. Er komen in veel gemeenteraden lokale groeperingen voor die in feite rapaljepartijen zijn. Van Haagen lijkt een lokale politicus die zijn leefomgeving – Nootdorp en Pijnacker – heel goed kent en snel tot de kern van problemen doordringt. Hij is het tegenovergestelde van een goedkope praatjesmaker. Dat blijkt ook uit zijn broodwinning. Hij is interim manager.
En u verlaat Peter van Haagen in enen de gemeenteraad en de plaatselijke politiek. Hij pakt zijn koffers en vertrekt voor goed naar Italië om daar een nieuw leven te beginnen. Althans zo wordt het overal in de media van Pijnacker Nootdorp en op de site van Gemeeentebelangen geformuleerd.
Wij willen dat ook wel eens als we weer eens denken dat ons leven totaal is vastgelopen. De beuk erin. Wij gaan weg. En dan doen we het niet zoals die gasten uit Ik Vertrek. Wij kopen niet een of andere bouwval in het buitenland om er een bed and breakfast in te beginnen. We zijn daar gek. We gaan écht weg. We nemen de zaak mee. We gaan van huis uit werken in een zonnig oord. Of: we emigreren nu eindelijk naar Zweden want we zijn dol op sneeuw. Dat laatste is overigens niet zo´n gek idee: Scandinavië. Moet je niet naar Stockholm of Oslo willen, natuurlijk. Daar zit niemand op je te wachten maar heel wat kleinere gemeentes hebben te maken met leegloop. Zij kunnen vaklui goed gebruiken. Een aantal van hen voert zelfs een actief immigratiebeleid. Datzelfde geldt voor Canada. Je moet dan ook weer aan meer afgelegen gebieden denken zoals de provincie New Brunswick. The great outdoors, mensen en dat er soms een beer je vuilnisbak leeg komt halen.
Gaat U nu naar het buitenland? Nee. Ik ook niet. Ik wil wel. U weet: ik ben gepensioneerd. Dit was mijn droom. Ik vier een groots afscheidsfeest, te betalen door de baas. Dat deel is ervan gekomen. Daarna pak ik mijn boeltje en huur een appartement in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Daarna stuur ik adreswijzigingen naar mijn hele netwerk met daarin de opmerking: ¨Als je in de buurt bent, kom dan gezellig langs¨. Dat tweede deel is er niet van gekomen. Er is nu eenmaal veel wat ons aan onze honk bindt: familie, bezittingen, verplichtingen en meer in het bijzonder de lamlendigheid en om die lamlendigheid te rechtvaardigen verzinnen we dan allerlei verstandige argumenten om toch thuis te blijven. Nu moet ik ineens denken aan professor Kurt Martin van het Haagse Institute of Social Studies. Het is al een jaar of veertig geleden en ik ging hem interviewen. De professor had geen huis, vertelde hij maar woonde op kamers. Wel hingen bij vrienden overal in de wereld gestreken broeken en overhemden. Voor het overige had hij niets behalve genoeg geld. ¨Bezit maakt immobiel¨, leerde professor Martin mij. ¨Je moet altijd meteen kunnen vertrekken¨. Maar ik wist: zijn echte achternaam was niet Martin maar Mandelbaum en hij had in 1933 halsoverkop vanwege Hitler vaderland Duitsland moeten verlaten. En speciaal voor Peter van Haagen: het Trio Lescano, drie Haagse meiden die bijna honderd jaar terug met hun moeder naar Italië emigreerden en daar grote sterren werden: de verliefde pinguïn https://www.youtube.com/watch?v=5f7AYPsPoq4