Column Han van der Horst – Romeinse wijn
Pas kwam ik het huis uit en ik zag dat de boom van de buurman vol witte bloesem stond. Dat was van de ene op de andere dag gebeurd. “Het is lente”, dacht ik. En meteen daarna: “Dat is goed voor de gasvoorraad”. In Oekraïne hebben ze ook veel aan de lente: dan wordt de bodem zompig en nat. Tanks en rollende artillerie lopen hopeloos vast. Dat heeft de Duitse Wehrmacht destijds ook gemerkt. De lente staat aan de kant van de goeien terwijl de kwaaien zien hoe hun laarzen vastgezogen raken in de modder. Ik ben ook wel eens in de modder een schoen kwijt geraakt toen ik dacht slim te zijn. Ze waren bezig een brug te restaureren bij mij in de buurt. Dat eiste een stevige omweg. Maar om die brug een goede beurt te geven had de gemeente een stukje van de vest met tijdelijke dammetjes droog gelegd. Althans ik dacht dat het droog was. Ik merkte mijn vergissing pas toen ik een stap zette op de bodem van de vest. Gelukkig slaagde ik erin mijn schoen achteraf te redden door hem met de handen uit de bagger te trekken maar ik moest nu wel naar huis voor een schone broek en zo. Dat was pas tijdverlies! Zo betaalde ik een prijs die nu honderdduizendvoudig aan de Russen wordt berekend. En aan de Oekraïners ook want die lopen net zo goed vast.
Dit soort redeneringen, lieve mensen, daar moeten we van af. Oekraïne is de donderwolk aan de horizon. Het is de nachtmerrie die onze slaap onrustig maakt. Maar het mag geen obsessie worden. Het leven gaat door. We kunnen Oekraïne en de vluchtelingen het best helpen door niet hysterisch te zijn maar kalm en hen welkom te heten in een land waar alles zoveel mogelijk op de oude voet doorgaat. We moeten er mee ophouden alles in ons leven met die oorlog in verband te brengen. Wat wij nodig hebben is niet alleen vastberadenheid maar ook gemoedsrust. Toen koningin Wilhelmina op 10 mei 1940 in een beroemde proclamatie de inval van de nazis veroordeelde, riep ze tegelijkertijd alle Nederlanders op hun plicht te doen “onder alle omstandigheden, ieder op de plaats waar hij gesteld is, met de uiterste waakzaamheid en met die innerlijke rust en overgave waartoe een rein geweten in staat stelt. Over ons geweten, lieve mensen, zullen we het maar niet hebben. Die innerlijke rust, daar gaat het om.
We moeten na twee jaar corona en nu dit leren te genieten van de bloesem in de boom van de buurman zonder allerlei bijgedachten. Ik heb ook gezien hoe nijlganzen met veel gesnater en vleugelzwaaien elkaar het hof maken. Dat was vertederend want die beesten blijven net als zwanen hun leven lang bij elkaar. Het was geen ruwe versierpoging zoals je van eenden of meerkoeten gewend bent maar een duidelijke poging een rijpe relatie van jaren her extra leven in te blazen. Zo van moeder zegt tegen vader: “Lees dit eens” en dan drukt ze hem Vijftig Tinten Grijs in de handen.
Kom je uit de tram, drijft daar een dode Canadese gans in de vijver. Ik werd weemoedig want dat zijn gemoedelijke vogels, lang niet zo agressief als onze inheemse ganzen. “Vogelgriep” flitste het door me heen. Er gebeurt de laatste jaren gewoon veel te veel. “Ik wens je toe in interessante tijden te leven”, luidt een bekende Chinese vervloeking. Reken maar van yes. Het is nooit een pretje zelf jaren mee te maken die in de geschiedenisboekjes veel ruimte krijgen. De Romeinen hadden in de tweede eeuw na Christus keizer Antoninus Pius over wiens regering weinig bekend is. Dat moest dan wel voor de onderdanen een heel mooie periode geweest zijn, concludeerde men later, een gouden eeuw. Gezegend was deze keizer. Weet je wat we doen? We luisteren gewoon een paar minuten naar originele muziek van achttienhonderd jaar terug. Ga liggen en neem er net als de Romeinen een gekruid wijntje bij, bijvoorbeeld uit de omstreken van Napels en dan op smaak gebracht met honing én peper, Luxe hoor voor die tijd peper. https://www.youtube.com/watch?v=rgRmnmyNKaU&t=379s