Column Han van der Horst – Woningnood
Lieve mensen, mijn ouders waren meer dan twee jaar verloofd, voor ze in 1948 konden trouwen. Toen was mijn vader klaar met het ombouwen van de zolder bij opa en oma tot een soort woonverdiepinkje. Hij gebruikte daar platen voor die hij zomaar uit de ethernietfabriek mee had mogen meenemen. Ik ben geboren in een asbestparadijs. Mijn moeder had een piepklein eigen keukentje met twee gaspitten maar naar de WC gingen we bij opa en oma. Acht jaar na hun trouwen kregen mijn ouders een woningwetflatje toegewezen.
Tegenwoordig zijn de wachttijden voor een sociale huurwoning nog langer. Kinderen blijven noodgedwongen jaren na hun volwassenheid bij vader en moeder wonen omdat er met geen mogelijkheid aan eigen woonruimte te komen is. Volgens de politiek moeten er de komende tien jaar een miljoen huizen worden bijgebouwd om aan deze nieuwe woningnood een einde te maken.
Ondanks onze rijkdom, ondanks het feit dat de economische teruggang door corona wel eens reuze kon meevallen, lijkt dat een vrome wens. Dat komt omdat onze overheid zo onthand is geraakt.
Een mooi voorbeeld is de gemeente Schouwen Duiveland met iets meer dan 34.000 inwoners. De woningnood is daar enorm. Het wordt allemaal nog verergerd doordat Rotterdammers bereid zijn waanzinnige bedragen neer te tellen voor woningen op het schilderachtige eiland. Verleden week vertelde een gastheer van het het verschrikkelijk leuke en aanbevelenswaardige mosselvissersmuseum in Bruinisse mij dat zijn kleinkinderen per se in hun dorp wilden blijven maar woonruimte was nergens te vinden. Is verhuizen dan zo erg? Bru, zoals de inwoners hun dorp liefkozend noemen, heeft een heel eigen cultuur en karakter. Als je daar geboren en getogen bent, staat vertrek gelijk aan verbanning. Of aan bevrijding in een aantal gevallen. Dat is ook wel weer zo. Goed, terug naar het onderwerp. Volgens een bericht in de Schouwse prachtkrant Wereldregio heft wethouder Daniël Joppe van het CDA bij de provincie Zeeland toestemming losgepeuterd voor nog eens 235 wooneenheden bovenop de 460 die hem al eerder waren toegewezen. In totaal komt Schouwen Duiveland nu op 695 nieuwe woningen. Juich niet te vroeg, dames en heren, want die toewijzing geldt voor de komende tien jaar. Dat is per jaar nog geen 70 huizen erbij. Het wachten is nu op de markt, aldus wethouder Joppe. Er zullen zich zeker projectontwikkelaars melden voor woningbouw op het gewilde eiland. De vraag is voor wie zij gaan bouwen, de jonge eilanders zelf of de kapitaalkrachtige migranten uit de Rijnmond? Ik kan het wel raden en de Schouwse gemeenteraad ook. Die heeft een motie aangenomen om de eigen woningzoekenden een streepje voor te geven. Vers twee is hoe je dat voor elkaar krijgt. Dat leidt tot nogal wat hoofdbrekens op het gemeentekantoor en een studie is in voorbereiding. Vroeger was dat allemaal een stuk gemakkelijker. Dan was voor het verkrijgen van een woonvergunning een maatschappelijke of economische binding aan de gemeente van vestiging vereist. Zo voorkwam men dat huizenprijzen de hoogte in schoten. Ook hoorde je nooit dat er gebrek aan politieagenten of onderwijskrachten was omdat ze in de buurt van hun werk geen betaalbare woonruimte konden vinden. Nu kan een wethouder niet bijzonder veel meer dan bij de provincie toestemming vragen de markt voor zo en zoveel woningen op zijn gemeente los te laten. De provincie Zeeland houdt graag de regie in handen, meldt Wereldregio. Ja, die regie. Bestuurders van hoog tot laag in Nederland houden zich bezig met regie. Uitvoering laten ze over aan marktpartijen. Regie is vaak genoeg een mooi woord voor ambtelijk hindergedrag en voor het overige heeft de overheid maar af te wachten wat die marktpartijen ervan bakken. Daarom zal de woningnood op Schouwen Duiveland – en trouwens ook in Uw gemeente – niet worden verminderd. Daarom is deze hit van August de Laat uit de jaren dertig van de vorige eeuw voor onze oren alleen maar heel vervreemdend: Ik heb een huis met een tuintje gehuurd.