Column Giel van Strien – Het spijt me
Beluister hier de column 
Iedereen kent wel iemand die een feest uitstelt of helemaal niet door laat gaan. Van de week kreeg ik ook weer zo’n bericht. Erg vervelend voor alle jarigen en jubilarissen, maar begrijpelijk gezien de regels voor samenkomsten en evenementen. Het siert heel veel Nederlanders dat zij deze verantwoordelijkheid nemen en de richtlijnen volgen. Iets waar ze zich lang op hebben verheugd, offeren ze nu voor de goede zaak op. Een daad van volwaardig burgerschap.
Zeer schrijnend is de regelgeving voor uitvaarten, waardoor mensen soms niet bij een plechtigheid aanwezig kunnen zijn, maar deze via een beeldscherm moeten volgen. De afstandsregel versterkt hier het toch al grote leed voor de betrokkenen. Dit is het stille, bijna onzichtbare verdriet van deze crisis.
“Feestvierende jongeren zijn aso’s”, zei minister Grapperhaus dit voorjaar naar aanleiding van een groepje twintigers die de anderhalvemetermaatregel duidelijk niet respecteerden. De minister van Justitie en Veiligheid baste deze veroordeling de wereld in om zijn rol van krachtdadige minister te onderstrepen. Mocht er nog iemand aan twijfelen, gezien zijn charismatische uitstraling, met Grapperhaus valt niet te spotten. Zoals ook met zijn voorgangers Stef Blok, Ard van der Steur, weer Stef Blok en Ivo Opstelten niet te spotten viel. Voor Rutte is wetshandhaving zo belangrijk dat het al zijn vijfde minister is op dit departement onder zijn premierschap. Het lijkt me niet voorbarig om te concluderen dat minister Grapperhaus niet met afstand de beste is.
Want iedereen heeft het meegekregen: tijdens het huwelijksfeest van de minister hielden niet alle gasten zich aan de afstandsregel. Blijkbaar had Grapperhaus een stel aso’s voor zijn bruiloft uitgenodigd. Wel aso’s maar geen boa’s.
Natuurlijk, ik begrijp ook wel dat het huwelijk een privéaangelegenheid is en uiteraard misgun ik Grapperhaus zijn levensgeluk niet. Maar nog meer heb ik het te doen met Frau Grapperhaus. Want stel je eens voor, je hebt één van je belangrijkste dagen van je leven achter de rug. Je hebt een mooie huwelijksdag gehad, waarbij je na nog wat rondjes van da haus gelukkig naar huis bent gegaan en dan gaat je kersverse echtgenoot de volgende dag en plein public, voor iedere camera die het maar opnemen wil, zeggen dat hij er spijt van heeft, dat het niet had mogen gebeuren. Ik denk dat weinig stellen zulke filmopnamen van hun huwelijk hebben om in kleine setting – niet meer dan 6 mensen natuurlijk – op terug te kijken.
Grapperhaus heeft dus spijt betuigt. “Helaas zijn er momenten geweest waar de anderhalve meter niet in acht is genomen”, verontschuldigde hij zich. Ok, dus mocht u wat kennissen hebben uitgenodigd dezer dagen: “Helaas zijn er momenten geweest waarop er niet geteld is met hoeveel mensen we waren.” Of in andere settings: “Helaas zijn er momenten geweest dat de snelheidsmeter op het dashbord niet in de gaten is gehouden”; “helaas zijn er momenten geweest waarop ik niet bewust was of ik met mijn handen in de clubkas heb gezeten”; helaas zijn er momenten geweest waarop mijn vuisten niet helemaal onder controle zijn geweest”. En daarna betuig je spijt en klaar is Kees. En als je voor je imago vreest, doneer je voor een doel waar niemand aanstoot aan neemt.
Maar niet alleen Grapperhaus heeft spijt. Ook de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, Ankie Broekers-Knol – ook al zo’n echte crimefighter -heeft spijt. Want die was er ook bij. Om het huwelijk te sluiten. Gelukkig heeft Ferdinand tegen de juiste ja gezegd want anders hadden er nog veel meer mensen spijt gehad.
De polonaise hebben ze niet gelopen, zo verdedigde de feestgangers zich nog. Want dit was immers expliciet door de hoogste baas verboden. Twee weken geleden had Rutte bij ontmoetingen in huiselijke sfeer aangegeven dat polonaises niet mogen. Alsof ik na een avondje bomen met vrienden over de wereldpolitiek en het categorisch imperatief van Immanuel Kant ineens zin zou hebben om Arie Ribbens op te zetten. Maar wellicht had Rutte tijdens die persconferentie zijn eigen VVD-congressen voor ogen, waar na het bloedeloze Dixielandorkest, de borrel en bitterballen, de polonaise wordt ingezet om te vieren dat het verschil tussen de haves en de haves nots weer net iets groter is geworden.
Onze minister-president moet gedacht hebben dat spijtoptanten een beschermingsprogramma verdienen en heeft daarom Grapperhaus en Broekers-Knol in genade weer aangenomen. Op de vraag of hij Nederland nog vermanend toe kan spreken, antwoordde Grapperhaus met een volmondig ja. En daar heeft hij natuurlijk ook gelijk in. Zijn persconferenties zullen ronken van moralistische dwang. Hij zal nieuwe coronamaatregelen met verve verdedigen en jongeren terecht wijzen. Alleen niemand zal hem nog serieus nemen.