Column Joop van der Hor – Splitsing of overdemocatie bij het CDA
Wat is er nou werkelijk aan de hand bij het CDA? Ja, hét CDA en niet de veelgehoorde foutieve afkorting dé CDA, want het is immers het Christen Democratisch Appèl. Overigens niet direct een merknaam welke mij aanspreekt. Ik ben geen Christen en dus voel ik mij op voorhand reeds uitgesloten alleen al door die naam. Ik denk dan; ‘zijn alleen Christenen daar bij het CDA welkom? Heb die naam sowieso nooit begrepen, zitten toch ook Katholieken in die club? Maar zoals Shakespeare al zei: ‘Whats in a name’. Voordat ik verder ga, als u denkt na het lezen of horen van deze intro dat ik atheïst ben, of zo u wilt, een ongelovige hond, dan heeft u het mis. Ik heb op de School met den Bijbel gezeten, had een 9 voor Bijbelse geschiedenis en een 7 voor het vak ‘versje’ en heb vermoedelijk vaker mijn handen gevouwen dan een lerares origami in haar hele leven.
Maar ter zake, waar gaat het hier om? Wat is er nou werkelijk aan de hand bij het CDA? Zijn ze daar nou zo ontzettend verdeeld en spelen oude wonden weer op? Het CDA, voor wie het niet weet of is vergeten, ontstond op 11 oktober 1980 uit een fusie van de gereformeerde Anti-Revolutionaire Partij, de Nederlands Hervormde Christelijk-Historische Unie en de Katholieke Volkspartij. Ik kan mij de namen van toen nog goed herinneren want mijn vader had aan zowat elke politicus, ongeacht kleur of signatuur, een bloedhekel. Hij schold net zo hard op Piet de Jong, Barend Biesheuvel, Marga Klompé als op Joop den Uyll of Hans Wiegel. Minister Roolvink van Sociale Zaken noemde hij consistent Rioolvink. U begrijpt dat ik mijn grote interesse en voorliefde voor de vaderlandse politiek van mijn vader heb geërfd.
Waar of om wie het hier gaat? Om Mona Keijzer, Hugo de Jonge, Martijn van Helvert en Pieter Omtzigt. Vier CDA kandidaten die zich hebben gemeld in de strijd om het partijleiderschap. Bent u van het CDA? Dan heeft u wat te kiezen! Is dit nou een overdreven vorm van een partij ideologische over-democratie of een verkapte aankondiging van een splitsing in de partij? Vicepremier Hugo de Jonge leek, na het afhaken van mijn favoriet Wopke Hoekstra, de gedoodverfde kandidaat om de naar Leeuwarden gevluchte Sybrand Buma op te volgen. Maar daar denkt men binnen de partij kennelijk anders over. “Er valt weer wat te kiezen” roepen nu de vermoedelijk desperate kopstukken binnen het CDA. Ik ben werkelijk benieuwd naar hoe dit gaat aflopen. Gaan ze elkaar zwart maken?, een kleur overigens die eeuwenlang niet zo heel erg populair was en is binnen het volk der CDA-stemmers. Denk maar eens aan de affaire ’s Gravendeel waar men donkere mensen liever ziet gaan dan komen, maar dit terzijde.
Het is voor het CDA straks erop of eronder. Wie het ook gaat worden, er is slechts één winnaar en drie verliezers. De eerste verliezer is reeds bekend; Martijn van Helvert heeft zich al teruggetrokken wegens gemis aan vermeende steun. Die overige twee zullen natuurlijk hun nieuwe leider straks voor de lens van de televisiecamera van harte feliciteren maar onderwijl met de zaag van de Hoornbach-reclame aan diens poten gaan zagen want niets menselijks is een gewonde politicus vreemd.
Of mijn voorspelling uit zal komen? Ik hoop het eigenlijk niet. Als ik lid zou zijn van het CDA dan zou mijn stem naar Hugo de Jonge gaan. Waarom? Omdat hij de enige is zich hardop heeft uitgesproken tegen samenwerking met Thierry Baudet van het Forum voor on-democratie. Eindelijk iemand met een helder standpunt !