Column Joop van der Hor – Bescherm je bron
In september 1982 verscheen mijn eerste artikel in het inmiddels ter ziele gegane dagblad Het Vrije Volk. Daarvoor kwamen mijn geschreven epistels niet verder dan in de weekbrief van voetbalvereniging Meeuwenplaat en het clubblad van sociëteit de Spin in Hoogvliet waar ik overigens best trots op was. Schrijven, ik ben er dol op. Vroeger op de Rotterdamse Havenvakschool schreef ik als nerd van de klas als enige graag een opstel, noteerde ik als tallyman in de haven met lei en krijtje het aantal balen koffie in een hijs die aan boord van een zeeschip werd gehesen en deelde ik als politieagent natuurlijk ook wel eens een met een hand geschreven bon uit.
Inmiddels heb ik een dozijn boeken geschreven en een paar duizend krantenartikelen en columns op mijn naam staan. Je zou dus kunnen zeggen dat ik een schrijver én een journalist ben. Zelf noem ik mij liever correspondent / columnist. Afgelopen week vroeg ik mij af of voor mij ook 200 ‘echte’ journalisten en persfotografen op de bres zouden springen zoals voor verslaggever Robert Bas. Ik ben geen lid van de NVJ, de bond voor journalisten, maar voldoe als freelancer verder aan alle plichten die het vak daaraan verbindt. Robert Bas, ik ken hem uit de periode dat ik persvoorlichter bij de politie was, is door de rechter-commissaris in gijzeling genomen omdat hij zich beriep op zijn verschoningsrecht als journalist en weigerde zijn bron te noemen en vragen te beantwoorden in de inmiddels als ‘vergismoord’ bekendstaande moordzaak. Ik heb in de 36 jaar dat ik voor dag- en weekbladen schrijf tweemaal mijn mond stijf dicht gehouden om mijn bron te beschermen. Doe je dat niet dan ben jij, het blad waarvoor je schrijft en de media in het algemeen haar geloofwaardigheid kwijt en drogen je bronnen op. En daarom; bescherm altijd je bron!
Dat een rechter-commissaris bijna tegen beter weten in een journalist in gijzeling neemt, duidt mijns inziens op het steeds verder oprekken(lees: afbreken) van de persvrijheid. Ik vraag mijzelf soms wel eens af of dit niet opzettelijk gedaan wordt, van die proefballonnetjes oplaten om te toetsen waar je het vrije woord kunt breken of kan doen verstommen.
Toen ik op de radio hoorde, ja inderdaad die goeie oude radio, dat verslaggever Robert Bas door de rechter-commissaris in gijzeling was genomen klonk er onder mij een enorm gekraak. Mijn klomp was in tweeën gebroken en ook knarste er iets in mijn hoofd, dat waren dus mijn tanden. Snel keek ik naar de vlag die fier bovenop het stadhuis wapperde. Gelukkig, het was niet de rode Turkse vlag met sikkel en ster maar het rood-wit-blauw van mijn eigen Nederland. Maar waarom willen sommige mensen dat toch zo dolgraag op president Erdogan lijken en niet op de tegenwoordig bebaarde Koning Willem Alexander wiens portret de rechtszaal siert? De bewuste rechter commissaris had zichzelf een afgang kunnen besparen als hij of zij zich wat meer en beter had verdiept in de rechten van de vrije pers. Of was het misschien toch een probeerseltje waar Donald Trump inmiddels patent op lijkt te hebben?
