Column Han van der Horst – De stier
Lieve mensen, soms wordt ons op onverwachte wijze een voorbeeld gegeven dat tot nadenken stemt over onze eigen manier van leven. Verleden week maandag deed zich in Hoogvliet een gebeurtenis voor die tot een dergelijke bespiegeling aanleiding geeft. De hoofdrol werd gespeeld door de stier van een kudde Schotse Hooglanders. Deze enorme dieren worden door een anderhalve meter hoog hek van de mensenwereld gescheiden. Iedereen dacht dat de zaken zo uitstekend geregeld waren – tenminste onder de mensen – want de stier koesterde er zijn eigen opvattingen over. Verleden week maandagochtend rook en zag hij dat aan de andere kant van de weg het gras groener was. Daarom sprong hij met zijn 750 kilo elegant over het hek om daar op zijn dooie gemak te gaan grazen.
Dit trok de aandacht. De stier, van wie ik de naam niet weet, deed geen vlieg kwaad maar concentreerde zich op het ontbijt. Toch verscheen onmiddellijk de verzorger van de Hooglanders in gezelschap van de prinsemarij om het beest terug te jagen naar zijn eigen terrein.
De Schotse Hooglander, ook wel Highland Cow genoemd, is een tamelijk recent dier. Oorspronkelijk was het Schotse rundvee zwart met een enkel rood exemplaar er tussendoor. Die vond koningin Victoria bijzonder mooi en daarom zorgde ze er voor dat juist dieren met die kleur gefokt werden. Vandaar dat onze stier in Hoogvliet een prachtige roodbruine vacht heeft. Waar je zijn mannelijkheid aan kunt zien, ligt voor de hand maar er is een tweede kenmerk. De hoorns van koeien steken in de hoogte, die van de stieren met de punt recht naar voren. Dat is niet voor niets. Stieren kunnen kort aangebonden zijn. Ze blijven altijd op hun stuk staan. Dit gold ook voor de stier in Hoogvliet. Hij liet zich wel een beetje opjagen maar niet verdrijven. Ondanks alle inspanningen van de verzorger en de politie. Tenslotte kreeg het dier er zélf genoeg van. Met de nadruk op zélf. Hij sprong weer met groot gemak terug over het hek om daar de leiding van de kudde Schotse Hooglanders weer op te pakken. De verzorgers zinnen nu op middelen om een volgend uitstapje te verhinderen.
De stier verdient onze bewondering. Waren wij in het dagelijkse leven maar zo flexibel. Sprongen wij maar zo gemakkelijk over hekken die door anderen – familieleden, collega´s – zijn gebouwd om ons binnen de perken te houden. Konden wij maar het geduw en getrek van de onbetekenende sukkels om ons heen negeren. In de meeste gevallen doen wij dat niet en wel omdat wij er te laf of te gemakzuchtig voor zijn. We zijn risicomijders ook als dat risico er niet of nauwelijks is. We zien dat het gras elders groener is maar we proberen niet eens of we over het hek kunnen komen omdat we nu al weten dat het toch te hoog is. De stier in Hoogvliet dacht er anders over. Hij sprong gewoon en het lukte: hij kreeg toegang tot het groenere gras. Hij gaf niet de hele dag dat hek de schuld in plaats van zichzelf. Ook liet hij zich door al het porren en trekken van de politie niet van de wijs brengen. Hij concentreerde zich op waar hij voor gekomen was. Het was allemaal groots en van hoog niveau. Ik beken eerlijk, lieve mensen, ik wilde dat ik ook zo was maar in de praktijk zal ik maar al te vaak een heel pakket argumenten verzinnen om niet over het hek heen te hoeven. Ik vlei me met de gedachte dat ik er zó overheen spring maar ik doe het niet omdat ik liever niet naar de andere kant ga. Hier is het ook goed. Cognitieve dissonantie heet dat: een lulverhaal geloven om zo een bepaalde handelwijze voor jezelf te rechtvaardigen. Daar deed die stier niet aan. Hij hoefde niet eens te laten zien hoe vlijmscherp de punten van zijn naar voren stekende horens waren. Dat wisten zijn belagers zo ook wel. Live fast, die young bull rider! Johnny Cash. https://www.youtube.com/watch?v=6xhXxbtXMA8