Column Han van der Horst – Mesen maken elkaars leven onnodig moeilijk
Lieve mensen, ik heb veel zin om aan te sluiten bij het koor van verontwaardiging over die oude mensen in Krimpen aan de IJssel. Dat wil zeggen, de bewoners van de luxe flat die geen kinderspeeltuin binnen gehoorsafstand willen hebben want dat geeft teveel lawaai. Onder hen bevindt zich de voormalige gemeentesecretaris.
Tot op Geen Stijl hebben deze mensen er van langs gehad. En menigeen greep de gelegenheid aan om in een moeite door de babyboomers onder handen te nemen. Dat is immers een generatie van oude profiteurs die het er van nemen in hun afbetaalde huizen en sliep uit doen naar de jongere generaties.
Ja die boomers. Het is me toch wat.
Als er zoveel verontwaardiging te beluisteren valt, hoef ik er niet nog eens een schepje bovenop te doen. Althans niet op die manier. De onsympathieke actie van die lui uit Krimpen staat wel voor iets veel groters, dat ons aller leven raakt. We pikken tegenwoordig niks meer. Het is lente en je ziet hoe in de vijver de meerkoeten en de Nijlganzen meteen tot de aanval overgaan als iets ze niet bevalt. Ik zag ook hoe een stel kauwen pestgedrag vertoonden ten opzichte van een reiger. Dat was trouwens niet van risico ontbloot want die beesten hebben snavels als speren. Zij aarzelen niet die te gebruiken. Zwanen zijn net zo goed agressief. Die laten niets of niemand in de buurt van hun nest toe. Ik heb zelfs een keer gezien hoe een kwade zwaan niet toestond dat een fuut haar eieren uitbroedde omdat die arme vogel zich te dicht in de buurt gevestigd had.
¨Het zijn net mensen¨, denk ik dan. De agressie van die vogels is meestal gebaseerd op territoriumdrift en ik krijg de indruk dat die territoriumdrift deze eeuw ook bij de mensen steeds duidelijker opgeld doet. Neem het woord ¨overlast¨. In mijn jeugd bestond dat helemaal niet. Overlast. De laatste jaren ligt het op ieders lip. De bewoners ervaren overlast. Iedereen zit op het vinkentouw. Is er niet iets of iemand in de buurt die iets doet of nalaat, wat we ¨overlast¨ kunnen noemen. En zo ja, dan wordt de meerkoet in ons wakker. Dan gaan wij er tegenaan. Dan pikken wij het niet langer. Zo benadert de Rotterdamse wethouder Buyt het groeiende daklozenprobleem in zijn stad als een vorm van overlast. Ook windmolens leveren overlast op evenals bejaarden die in hun scootmobiels samenscholen in het winkelcentrumpje. Niet alleen zij, ook de jongeren doen dat. Zij scholen niet samen. Zij hangen. In Schiedam spande een groot bedrijf een procedure aan tegen een projectontwikkelaar die in de buurt woningen wide bouwen. Het bedrijf wilde voorkomen dat het straks op zijn beurt zou worden aangeklaagd door de nieuwe buren, omdat die overlast ervoeren. Voorkom dan maar liever dat je buren krijgt.
Er zijn veel factoren die de woningnood in stand houden maar daar horen zeker burgers bij die nieuwbouw proberen tegen te houden vanwege de overlast.
Zo bevechten wij elkaar om ons eigen territorium stil te houden en van vreemde smetten vrij. Ik krijg de indruk dat veel mensen – jong en oud – hele speurtochten ondernemen naar overlast. Om vervolgens bezwaar aan te tekenen, te demonstreren, te protesteren. De tijd van geven en nemen is voorbij. Wij staan met harde koppen tegenover elkaar. Het is alles of niets. Ik weet zeker dat in het huidige tijdsgewicht de mensen elkaar het leven zuurders maken dan nodig is. Dat is pas overlast.
Je kunt ook proberen de mooie dingen in het leven te zien. Dan merk je vaak niks van de hinder. Ga door het leven met een glimlach op je gezicht en een lied in je hart. Kijk de buren eens vriendelijk aan. Geef de kinderen op het veld een appel. Jane Froman https://www.youtube.com/watch?v=7ZdKa-JFaG0