ITEM Han van der Horst – Etterbuilen en pesten!
Lieve mensen, ik probeer altijd zo actueel mogelijk te zijn met mijn onderwerpen maar vandaag loop ik achter. Nog erger: ik loop bewust achter. Toch vind ik helemaal niet dat ik met oude koek aan kom zetten. Het onderwerp van vandaag blijft altijd superactueel zoals sommige mensen aan de luidspreker misschien wel dagelijks ervaren.
Pesten.
De week tegen het pesten eindigde op dertig september, toch haal ik het onderwerp nu in oktober nog een keer tevoorschijn.
Het thema luidde: “Grapje, moet toch kunnen!” U kent dat wel. De komische kantoorpik die altijd haantje de voorste speelt, maakt weer eens een koddige opmerking ten koste van Uw uiterlijk, uw seksuele voorkeur of Uw afkomst. Als U dan door Uw houding laat merken dat U dat pijnlijk vindt, krijgt U te horen: “Kun je niet tegen een grapje?”. Dat zegt hij dan, de meesmuilende hufter, de talentloze imitator van André van Duin of als het een vrouw is – vergeet ze niet, die kwaadwillige wijven – van Tineke Schouten. Belangrijk kenmerk van dit alles: dit soort bedrijfshufters en hufteressen zoeken altijd iemand uit die alleen staat. Anders durven ze niet, dat kruipend ongedierte.
Op scholen is het natuurlijk net zo erg. De anti-pestcampagnes van de overheid richten zich dan ook voornamelijk op het aanrichten van geestelijke en of lichamelijke schade in de klas bij een kind dat op de een of andere manier het pispaaltje is. Maar pesten gaat door op de werkplek en tot in het bejaardentehuis.
Ik ben zelf behoorlijk gepest, voornamelijk in de derde en de vierde klas van de lagere school. Daarna werd het veel minder en op mijn middelbare school – Het Franciscus College, thans het Lyceum Rotterdam, had ik er helemaal geen last meer van. Ik hoop dat deze onvolprezen school – motto: kunst, wetenschap en ondernemen – nog steeds van pesters vrij is.
Als voormalig slachtoffer van pesten wil ik U het volgende op het hart drukken. Neem dat serieus. Bijna net zo erg zijn de personen in de omgeving, die zeggen: “Dan moet je terug pesten”. “Dan moet je er niks van aantrekken”. Of: “Dan moet je er om lachen”.
Toen mijn zoon een jaar of negen was, ging ik hem eens van school halen. Ik zag dat hij op de speelplaats door twee etterbuiltjes belaagd werd. O god, dacht ik, hij ook. Toen balde hij zijn vuistjes en maakte een paar snelle bewegingen die ik niet helemaal kon volgen. Daarna holden zijn belagers elk naar een andere kant weg. Mijn zoon is nu zelf vader en hij heeft nog steeds belangstelling voor vechtsporten. Laatst vertelde hij dat hij begonnen was aan Krv Maga, een stijl van contactvechten, ontwikkeld door het Israëlische leger.
Er is maar een ding dat echt helpt tegen pesten: onmiddellijk en keihard geweld. Niet praten, slaan. Dat is alleen een beetje moeilijk als je in je eentje naar huis moet zien te komen achtervolgd door je kwelgeest en een sliert meelopers. Wat ook helpt is geweld door grotere broers en zussen. Of dat vader zich aan het huis van de pester vervoegt. Daarna draait hij de jammerlijke verwekker van dat vuile pestkopje de arm half uit de kom. Dan vertelt zo’n voortreffelijke vader wat de volgende stap is als zijn kind nog met één vinger wordt aangeraakt. Ook dat laat zich echter moeilijk realiseren. Beschaafde kinderen worden door beschaafde ouders verwekt en die zitten zo niet in elkaar. Het kan ook onverstandig zijn omdat teveel autoriteiten denken dat het slachtoffer verantwoordelijk is voor de ellende die hem wordt aangedaan en niet de dader. Straks is het jouw kind dat uit huis wordt geplaatst en niet dat akelige treiterkopje met zijn of haar rattensmoel.
Kortom, geweld is het enige wat echt helpt maar het laat zich in de praktijk meestal niet realiseren. Daarom moeten pestslachtoffers het altijd hebben van solidariteit uit hun omgeving. Die wordt te zelden gegeven. Daarom mijn advies aan mensen met macht: Heb je pesters in je bedrijf, ontsla ze. Ze zijn verantwoordelijk voor enorm veel problemen, voor ziekteverzuim en voor dalende productiviteit. Gooi ze op straat. Ze hebben je al genoeg geld gekost.
Mijn advies aan ouders van gepeste kinderen is: neem ze onmiddellijk van school en zoek een leeromgeving uit waar niemand ze kent. Anders begint het opnieuw. Maak de naam van de school waar je kind gepest is, bekend op de sociale media. Name and shame. Vergeet dat niet. Wat eigenlijk zou moeten gebeuren, is dat de pesters worden verwijderd maar dat gebeurt niet. Luister naar dit halve gebed van Nesbeth: verwijder mijn vijanden https://www.youtube.com/watch?v=eWTpbA6BqF8