Column Han van der Horst – Jeuk van John Nieuwenhuizen
Ik begin altijd met ¨lieve mensen¨. Dat geldt ongetwijfeld voor U allemaal. Laat dat duidelijk zijn. Toch bestaan er ook mensen die naar mijn idee helemaal niet lief zijn. Althans, ik krijg spontaan jeuk van ze aan lichaamsdelen die je op een fatsoenlijke radiozender zoals deze niet kunt noemen.
Zo iemand is John Nieuwenhuizen, uitgever en zakenman te Den Haag. Hij is onder meer eigenaar van een appartement tussen Marbella Mijas, en Fuengirola, dat U kunt huren voor een fijne vakantie.
Krijg ik dáár dan jeuk van? Integendeel: het is een mooie locatie. In een half uur zit je in Malaga, een prima stad met een historisch centrum en een echte werkhaven en een straat die precies op het laatste stuk van de Rotterdamse Westzeedijk lijkt. Geen probleem mee. Nieuwenhuizen geeft sportboeken uit en hij is de baas van een of andere Leidse kortingspas. Eerzaam bestaan. Daar niet van.
Nee, mijn jeuk wordt veroorzaakt door de preek die John Nieuwenhuizen heeft afgestoken in het Algemeen Dagblad. Hij ziet mensen klagen en jammeren over de duurte en de prijsverhogingen. Terwijl daar volgens hem toch ook heel mooie kanten aan zitten. Het is goed voor de mensen als niet meer alles kan, zegt de eigenaar van een appartement aan de Spaanse Goudkust. Iedereen vindt het maar vanzelfsprekend elke ochtend vers brood op tafel te krijgen. Nieuwenhuizen vindt het goed dat veel mensen nu twee keer nadenken bij de bakker. ¨We moeten meer hoofdrekenen¨, zegt hij vergenoegd.
Nieuwenhuizen geeft nog meer voorbeelden van wat U en ik niet meer zonder nadenken kunnen doen: in de winter naar de sneeuw, een stedentrip in het voorjaar, nieuwe elektrische fietsen kopen, de lease auto steeds maar weer inruilen. Als je breedbeeldtelevisie nog maar vijf jaar in de kamer staat, dan hoef je die echt niet te vervangen door een nieuwe. Huisje huren in de herfst? Ook dat kun je niet meer plompverloren doen.
Aldus John Nieuwenhuizen.
Waar ik jeuk van krijg is de volstrekte wereldvreemdheid die uit zijn boetpredicatie blijkt. Of misschien is het geen wereldvreemdheid maar een totale concentratie op het eigen ego. Dat zo´n Nieuwenhuizen zijn eigen situatie als maatstaf neemt voor hoe Nederlanders leven. En dan in de krant schamperen over zijn medeburgers die klagen over de zwaarte der tijden!
Er zijn honderdduizenden mensen in onze streek, die helemaal nooit een huisje huren. Als ze een baantje hebben en vakantiegeld ontvangen, verdwijnt dat meteen in de schuldenput. Wie tot de mensen behoort met een kleine portemonnee, zoals onze vrolijke Fransen in politiek Den Haag dat noemen, wie dus behoort tot de mensen met een kleine portemonnee, wie als ZZP-er midscheeps is getroffen door de corona lockdowns, wie ziek is of afhankelijk van een uitkering, wie de aanslagen voor achterstallige belastingen al ziet aankomen, zulke mensen gooien geen brood weg. Die denken niet aan een nieuwe televisie. Die kunnen alleen maar hopen dat de oude rammelbak een beetje ongeschonden door de keuring komt. Zo zit het leven voor de gemiddelde Nederlander in elkaar.
Steeds meer van hen stellen nu vast dat het met hun inkomen onmogelijk is geworden de eindjes nog aan elkaar te knopen.
En dan komt er zo´n John Nieuwenhuizen met een tweede optrekje aan de Middellandse Zee vertellen dat het gelukkig afgelopen is met hun weelde.
Er zijn meer van die lui. Hij is niet de enige. Er zijn er zat die het groeiend leger bezoekers van de Voedselbank voorhouden hoe dankbaar ze moeten zijn dat ze niet in Oekraïne wonen. Om daarna gas te geven in hun leasebak.
Van zulke mensen krijg ik dus jeuk aan de lichaamsdelen die men op een nette zender niet zomaar noemt. Laten we in godsnaam maar naar een liedje luisteren: geld kun je kwijt raken, liefde ook: zo gewonnen, zo geronnen Lee Wiley https://youtu.be/Cx1pIM5eYsc