Nou, lieve mensen, die zonvakantie kunnen we wel op onze buik schrijven. We hebben geen summer of love gekregen maar een nieuwe coronacrisis en niet zo zuinig ook. Wie voldoende gevaccineerd is, kan zich veilig voelen tegen deze nieuwe aanval van het virus, tenminste voor zo lang het duurt. Ondertussen keren de ongemakken van het afgelopen jaar een voor een terug. Tenminste dat zou kunnen. Aan de andere kant: oog in oog met deze crisis is de politiek gewoon met vakantie gegaan. Wat dat betreft staan de bewoners van het Binnenhof in sterke tegenstelling tot het zorgpersoneel dat oog in oog met potentieel gevaar de vrije dagen juist laat varen. Het zal wel een kwestie van mentaliteit zijn.
Hoe dan ook, deze epidemie gaat door met ons de ene gebakken peer na de andere te serveren. Je hebt grote kans dat andere landen, geschrokken van onze coronacijfers, de deur voor Nederlanders sluiten. Dan zitten we opnieuw opgesloten in ons eigen land. De vakantiehuisjes en de hotels zijn dan ook allemaal volgeboekt. Wat nu? Zijn wij veroordeeld tot Balkonië?
Verleden jaar heb ik geloof eens wel een verteld over hoe wij in arren moede dan maar een uitstapje maakten naar Oud Beijerland. En wat een verademing deze hoofdplaats van de Hoeksche Waard bleek te zijn met historische panden, een haven en een gezellig centrum. Onze streek zit vol met bestemmingen die een reis waard zijn, vooral als je toch al in de buurt woont. Tegelijk zijn het geen plekken waar je nou iedere dag naar toe gaat als je er niets te zoeken hebt. Het is duidelijk: voor een ontdekkingsreis is geen vliegtuig of internationale trein nodig. Een OV-chipkaart is voldoende of anders zo’n elektrische fiets, waar trouwens volgens mij verplicht een permanent geluid zou moeten worden ingebouwd – het gebrom van een motortje bijvoorbeeld – want die dingen zijn veel te stil en met de snelheden die vooral mijn bedaagde leeftijdsgenoten ontwikkelen levensgevaarlijk. Ik heb geen ogen in mijn rug en ik vind het de omgekeerde wereld als voetgangers straks gedwongen worden met achteruitkijkspiegels of -schermpjes de binnenwegen op te gaan.
Maar daar gaat het niet om. Daar gaat het helemaal niet om deze week. We zijn een dagje naar Gorcum geweest om daar de bezienswaardigheden in ogenschouw te nemen en die waren soms heel merkwaardig. Neem bijvoorbeeld het modernistische spierwitte Blue Band pand. Ze hebben er ook een middeleeuwse kapel die van binnen huisvesting biedt aan een herenmodemagazijn, een Grote Markt met historische gebouwen en terrassen van uiteenlopende sfeer, een heuse stadspoort, een stadswal die in de negentiende eeuw al een wandeling is geworden en het veer over de Merwede naar Woudrichem. Dat is net zo goed een vesting maar daar staan de kanonnen nog gewoon op de wallen. Het is een miniatuurstad met alles erop en eraan, zoals een middeleeuwse kerk, een stadhuis, een straat met herenhuizen voor de deftigheid en een gave poort. Buiten die poort staan bescheiden houten optrekjes van de coöperatieve visafslag waar vroeger de prijs van de zalm bepaald werd. En in de Kerkstraat hebben ze min of meer tegenover een bruine kroeg de winkel van waarschijnlijk de meest eigenwijze boekhandelaar van Nederland. Zijn assortiment is klein. Hij laat duidelijk alleen maar toe wat hij zelf mooi vindt. We namen de nagelaten verhalen van Biesheuvel mee om te lezen, bijvoorbeeld als regen en wind een volgende dagtocht verhinderen. Even een mentale notitie maken, mensen. Oudewater niet vergeten. Daar ben ik ook al in geen veertig jaar geweest of Haastrecht waarvan de geleerden niet precies weten of je het nu een stad mag noemen of niet. Het is in ieder geval een dorp met stad achtige kenmerken zoals vroeger twee burgemeesters en slagbomen om de ingangen af te sluiten. Je kunt zo’n plaats ook een vlek noemen. Enfin, lieve mensen, genoeg te bekijken en genoeg te doen. En anders zet je ‘s-avonds muziek op uit verre landen. De Hotdogs zingen de legendarische evergreen Manila. Krijg is toch ernstig Fernweh van. Miss you like hell Manila https://www.youtube.com/watch?v=iY0Lqvvm2GA